Allereerst wil ik Trudy bedanken voor het leggen van het contact. Dat voelde meteen heel vertrouwd.
Op de dag zelf maakten we kennis met Bart en Edith van de ambulance. Zij namen mama mee met een brancard naar de ambulance. Beide hele open mensen waarbij wij ons meteen op ons gemak voelden. Ik ging met mama mee in de ambulance en mijn man en onze 3 kinderen reden achter ons aan.
Na een lange tocht kwamen we in Zoutelande aan. De ambulance werd naast de strandtent geparkeerd en mama werd in een rolstoel gezet die al in de ambulance aanwezig was. Omdat het al laat was besloten we eerst te lunchen met z’n allen. Aan tafel was het gezellig en mama had het prima naar haar zin. Er was een ruim toilet aanwezig voor mama dat was ook erg prettig geregeld Daarna stond er een strandrolstoel klaar en wandelden we een klein stukje over het strand en zochten we wat schelpen. Edith maakte foto’s van ons samen.
Edith en Bart lieten ons even alleen. Zaten op het terras en wij gingen wandelen over de boulevard, plukten bloemen, en maakten foto’s ter herinnering aan deze mooie dag.
Terug in de strandtent aten we met mama een ijsje omdat ze daar zo dol op is en gingen terug naar Bart en Edith. Samen met mijn dochter reden we met mama terug in de ambulance. De rest van mijn gezin er weer achter aan. Terug in de hospice bedankte mama beide vrijwilligers en zei dat ze een fantastische dag had gehad. Ze kreeg een knuffel van Edith en mama huilde, ze had genoten. Ook Bart nam afscheid en zei dat hij het bijzonder vond om te zien hoe vertrouwd mama zich voelde tussen haar kleinkinderen die op hun jong volwassen leeftijd zomaar een hele dag met haar deelden.
Maar mama had nog de puf om met ons nog een hapje te eten op het terras! Volop energie vandaag!
Kortom een onvergetelijke mooie dag.
Dank jullie wel allemaal. Wat een prachtig initiatief van jullie, die wensambulance.
