Het plaatje was compleet: de zon scheen, we werden hartelijk ontvangen in het hospice. We moesten even wachten want er werd nog een katheter gezet. Mevrouw kon niet meer op eigen kracht staan.
Een warm welkom door de familie, de goede zorg voor ons qua betrokkenheid en eten en drinken en de hartelijkheid in de Efteling. Er was volop ruimte voor humor en verdriet.
Mevrouw genoot zichtbaar van alles; de kinderen en kleinkinderen en met name in het Sprookjesbos bij de Sprookjesboom. Zij was enorme fan van de sprookjes. In de middag heeft zij mogen rusten in het rusthuis. Dat heeft haar goed gedaan en dat mede met de medicatie maakt dat zij tot het eind heeft volgehouden. Ze werd emotioneel bij Aqua Nura, toen ze genoot van de show en liedjes die gedraaid werden van Guus Meeuwis (waar zij en haar man naar het concert geweest waren). Dit was dus dubbel. Haar man hield haar stevig vast. Een moment waarbij ik ook tranen in m’n ogen kreeg; dit was het moment waar we het voor doen! Dit moment was allesomvattend. Daar waren Peter en ik het volledig over eens. Een onvergetelijke dag voor de familie die afgesloten werd met een presentje voor de kleinkinderen. Voor Peter en mij hadden ze een attentie en ze gaan nog een donatie doen voor de WAB. In het Hospice gaf mevrouw aan dat ze nog niet klaar was voor de dood…het ging haar te snel. Ze zei: “Mijn lichaam gaat zo snel achteruit, het haalt mijn hoofd in. Ik wil nog niet gaan. Maar ik ben enorm dankbaar voor deze dag. Die nemen ze me niet meer af. Prachtig!”
Ineke, vrijwilliger WensAmbulance Brabant