Nog één keer naar zee; mijn persoonlijke verhaal

Coby wilde heel graag nog één keer naar Vlissingen. Ze schreef zelf een verslag over deze wensreis. Op haar verzoek delen wij haar persoonlijke verhaal.

In de nacht van donderdag op vrijdag 2 juni 2023 is Coby rustig ingeslapen. Dank je wel Coby dat wij een kijkje in je leven mochten hebben en je mochten begeleiden tijdens de wensreis. Rust zacht!

Mijn persoonlijke verhaal…

Op het moment van dit schrijven, ben ik nog in leven. Heel graag wilde ik mijn verhaal vertellen over wat deze dag mij gebracht heeft.

Voordat ik de stap genomen had de Wensambulance te benaderen, ging dat niet over één nacht ijs; ik zag namelijk heel veel beren op de weg. Moet ik het wel of niet doen? Kan ik wel de gehele dag zitten, want dat is erg lastig momenteel. Hoe moet het dan met …? En zo nog wat zaken meer.

Ik ben in gesprek geraakt met Ineke van Gompel, want ik weet dat zij vrijwilligster is bij de Wensambulance. Samen hebben we wat dingen doorgesproken over hoe een en ander in zijn werk gaat. Ze adviseerde me mijn wensreis via de website aan te vragen en dat heb ik, samen met mijn man Ad, gedaan. En toen ging alles heel snel!

De volgende dag al werd ik teruggebeld door Will Helmer en hebben we een prettig gesprek gevoerd. Mijn wens was nog één keer, met een voor mij speciaal gezelschap, naar zee te gaan en dan specifiek naar Vlissingen om daar de boten van dichtbij te kunnen bekijken, het appartement van mijn schoonzus en zwager te bezoeken en te lunchen bij Panta Rhei. Ik had een verzoek aan Will en dat was dat ik graag wilde dat Ineke met mij mee op reis kon. Zij is een oud-collega en we hebben altijd erg prettig samen gewerkt. Het gaf me een vertrouwd gevoel als zij deze reis kon begeleiden. Zo gezegd zo gedaan. De chauffeur werd gezocht en de reis werd gepland. Maandag 3 april 2023 was het zover. Ad en ik vonden het vooraf best spannend.

De ambulance arriveerde en we maakten ons op voor de lange reis. We hadden meteen een goede klik. Alles liep voorspoedig en na een tussenstop kwamen we aan op plaats van bestemming. Jan Kerkhofs en Ineke v. Gompel bleken een unieke combi. Ik voelde me deze dag weer eens echt mezelf en had mijn humor weer gevonden. Waar ik ook enorm fijn op terugkijk is dat niemand van het aanwezige gezelschap elkaar kende, echter deze dag zorgde voor een intieme samenhang. Dat was zo bijzonder! Alles klopte deze dag en ik had het voor geen goud willen missen. En Ineke en ik hebben elkaar weer teruggevonden.

Wel wil ik benadrukken dat het een dag was met een lach, maar ook een met een traan.

Ik heb meerdere momenten gehad, echter ik heb één heel mooi, doch intens emotioneel moment mogen beleven op de boulevard. Opvallend was het begrip van de mede-omstanders. Iedereen toonde zijn respect; niemand passeerde ons op dat moment.

Terugkomend op de zin waar ik mee begonnen ben, nl. wat het mij heeft gebracht is, dat deze dag voor altijd in onze harten gegrift staat. Het is werkelijk onvergetelijk en we hebben er dan ook nog vaak over gesproken en de foto’s teruggekeken. Zelfs toen zag ik nog dingen die me op die dag zelf ontschoten waren. Ik heb de dag nog vaak herbeleefd.

Ad en ik zijn énorm dankbaar dat ons dit mogelijk is gemaakt en daarom willen we graag dat dit verhaal gepubliceerd wordt, om nóg meer bekendheid te geven aan de Wensambulance Brabant. Want wat wij hebben meegemaakt, gunnen we een ander ook. Je kunt op deze dag écht even alles opzij zetten en de beren op de weg…vergeet die maar. Er wordt heel goed voor je gezorgd. Ik kan dus nu volmondig zeggen dat mensen niet moeten twijfelen, maar doen!

Iemand die we niet mogen vergeten is de coördinator, want die heeft achter de schermen ook een belangrijke taak om alles goed te kunnen regelen. Het totaalplaatje was perfect!

Wensambulance Brabant bedankt en wij gunnen jullie nog heel veel meer bekendheid !!!

Liefs Coby en Ad de Beijer